Λίγες ώρες πριν δολοφονήθηκαν δύο νέοι συνάνθρωποί μας, δύο παιδιά 22 και 23 ετών που με όπλο τους την αγάπη για το συνάνθρωπο και το αίσθημα του καθήκοντος στο μέγιστο βαθμό προσπάθησαν να απαλλάξουν την κοινωνία μας από μια συμμορία ληστών και δολοφόνων!
Λίγες ώρες πριν δύο νέα παιδιά έχασαν τη ζωή τους. Δύο παιδιά που εργάζονταν για το κοινό συμφέρον με αμοιβή περίπου 900 € το μήνα και τη γενική ανυποληψία του κοινού συνόλου. Αλλωστε… τι ήταν αυτά τα παιδιά μέχρι πριν λίγες ώρες; Τίποτα! Αστυνομικοί, «μπάτσοι» για τους ψευτοπροοδευτικούς, όργανα του κατεστημένου για τους ακροαριστερούς…. Πάντως σαν εμάς δεν ήταν!
Κι όμως, με τη θυσία τους, γιατί θυσία είναι, ας μη γελιόμαστε, κατάφεραν να κάνουν έστω και για λίγο την ελληνική κοινωνία να ξυπνήσει από το λήθαργό στον οποίο βρίσκεται και, κυρίως, να αποκαλύψουν τα επιμελώς καλυμμένα πρόσωπα των υποκριτών που λυμαίνονται την προοδευτικότητα, τη δημοκρατικότητα, την ανθρώπινη ευαισθησία όλων μας, μερικοί από αυτούς μάλιστα βγάζουν και το ψωμάκι τους (για να μην πω παντεσπάνι) από αυτή την καπήλευση!
Απέδειξε η θυσία τους ότι η ελληνική κοινωνία έχει αντανακλαστικά! Αρκεί κανείς να δει πόσα λουλούδια άφησαν απλοί πολίτες στον τόπο που χάσανε τη ζωή τους τα παιδιά για να το καταλάβει. Αρκεί κανείς να δει στα μάτια των απλών ανθρώπων την οργή αλλά και το βουβό θρήνο για τους νέους αυτούς ήρωες!
Απέδειξε ότι , έστω κι αν θέλουν κάποιοι να μας πείσουν ότι άλλο συμβαίνει, οι πολίτες νιώθουν τα παιδιά των Σωμάτων Ασφαλείας κομμάτι της ευημερίας τους, πολίτες ισάξιους και χρήσιμους και πάντως άξιους της αγάπης και του σεβασμού τους!
Αποκάλυψε όμως και την υποκρισία των πνευματικών αλλά και συνδικαλιστικών ταγών αυτού του τόπου!
Πού είναι οι Ακαδημαϊκοί μας για να πουν ένα λόγο παρηγοριάς στους γονείς ,τους συναδέλφους και, γιατί όχι, εμάς, τους συμπολίτες των παιδιών;
Πού είναι οι ανθρωπιστές ιδεολόγοι να μας μιλήσουν για την αξία της ζωής των νέων ανθρώπων;
Πού είναι τα κόμματα (της Αριστεράς κυρίως) που κόπτονται για το δικαίωμα στη ζωή των ανθρώπων του Τρίτου Κόσμου για να μας μιλήσουν για τη θυσία αυτών των παιδιών;
Πού είναι, τέλος, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ, της ΔΟΕ, της ΟΛΜΕ για να καλέσουν σε συμβολική απεργία εναντίον της βίας και υπέρ των αθώων θυμάτων; Κάποτε... ήταν πολύ δραστήριοι, σχεδόν μας καλούσαν σε αγώνα υπέρ βωμών και εστιών! Τώρα; Τι διαφορετικό έχει αυτή η συγκεκριμένη θυσία;
Τόσο ανίκανοι είναι να αντιδράσουν ή τόσο συμπλεγματική είναι η σκέψη τους που αδυνατούν να αρθρώσουν μια λέξη;
Είναι αδύνατον να αλλάξει η ροή του ποταμού της Ιστορίας!
Η ελληνική κοινωνία τελικά έχει και αντανακλαστικά αλλά και ηθικές δυνάμεις να αντισταθεί!
Αυτό που χρειάζεται είναι το ηχηρό χαστούκι που θα την κάνει να συνέλθει, να αναθαρρήσει και να τολμήσει το βήμα προς τα εμπρός, ρίχνοντας παράλληλα κλεφτές ματιές σε ένα ηρωικό χτες! Να ξεσαβουρώσει από τα κάθε λογής βαρίδια και να πετύχει ξανά ένα θαύμα, άλλωστε δε θα είναι η πρώτη φορά!
Όπως λέει και το τραγούδι «αν ξυπνήσει μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»!
Αιωνία η μνήμη των δύο νέων παλικαριών! Σίγουρα κάπου εκεί ψηλά βρίσκονται και θα συνεχίσουν να μας προστατεύουν, φορώντας αυτή τη φορά τα αγγελικά φτερά τους…
