Λίγες ώρες πριν την απεργία της 10ης Φεβρουαρίου που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ, ηχούν αγωνιώδη τα ερωτήματα των συναδέλφων στα σχολεία και στις Γενικές Συνελεύσεις:
«Πόσα θα χάσουμε από την περικοπή των επιδομάτων;»
«Πότε θα βγούμε, αν βγούμε, στη σύνταξη;»
«Για πόσον καιρό θα ισχύουν οι πίνακες διορισμού πριν μας κλέψουν την προϋπηρεσία και οδηγηθούμε στη μηχανή του ΑΣΕΠ;»
Ένα είναι βέβαιο. Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη συνδικαλιστική ιστορία, δεν καλλιεργήθηκε σε τέτοιο βαθμό η ηττοπάθεια στον εκπαιδευτικό κόσμο (και στους εργαζόμενους γενικότερα), ετοιμάζοντάς τον για την αποδοχή του … μοιραίου.
Λες κι αίφνης η ηχηρή αντίδραση στις προεκλογικές εξαγγελίες του Κ. Καραμανλή περί «παγωμένων» μισθών όπως εκφράστηκε με τη λαϊκή ετυμηγορία της 4ης Οκτωβρίου, παρασύρθηκε από τη ληστρική λαίλαπα που εξαπέλυσε εναντίον μας ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου (αυτός που καταδίκαζε την προοπτική «παγώματος» και διατυμπάνιζε ότι χρήματα υπήρχαν τελικά και … ήξερε πως θα τα βρει στις τσέπες μας).
Λες κι αίφνης έχουμε ξεχάσει πόσα χρόνια μένει παγωμένο το αίτημα για 1400 € αιτίας των συνεχών ανατιμήσεων των καταναλωτικών στο νεοδιόριστο, στην κατάψυξη του τελευταίου «ενιαίου» μισθολογίου του 2003, ενώ οι καθηλωμένοι μισθοί μας χάνουν συνεχώς την αγοραστική τους αξία εξ ‘αγαθών.
Λες κι αίφνης θεωρούνται δεδομένα τα όσα απαράδεκτα «έθεσε σε δημόσια διαβούλευση» η κ. Διαμαντοπούλου, προαναγγέλλοντας στην ουσία την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση, στρώνοντας το έδαφος για την υπαγωγή στους ΟΤΑ και «ντύνοντας κομψά» τη σύνδεση αξιολόγησης – υπηρεσιακής και μισθολογικής εξέλιξης.
Η καμπάνα της αφύπνισης χτυπά δυνατά, γιατί θα είναι οδυνηρό αν αποδεχτούμε ως μοιραίο δεδομένο ότι:
Θα μας «τσακίσουν» μισθολογικά, φορολογικά κι ασφαλιστικά.
Το Μάρτιο η κ. Διαμαντοπούλου θα καταθέσει ένα σχέδιο νόμου που θα μετατρέπει τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών σε θρίλερ.
Οι διεκδικήσεις μας θα πέσουν θύμα της ιδεολογικής τρομοκρατίας και του κοινωνικού αυτοματισμού (ο εργαζόμενος ενάντια στον άλλο εργαζόμενο) που σπέρνουν καθημερινά από τα ΜΜΕ οι καλοπληρωμένοι εντολοδόχοι «δημοσιογράφοι».
Στις 10 Φεβρουαρίου δεν έχουμε την πολυτέλεια της αδράνειας.
Στις 10 Φεβρουαρίου τα σχολεία πρέπει να μείνουν βουβά. Όλες οι φωνές ν’ ακουστούν ενωμένες στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
Στις 10 Φεβρουαρίου επιβάλλεται να ξεκαθαρίσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε ξανά για λογαριασμό αυτών που δημιούργησαν την «κρίση». Δεν πρόκειται να δεχτούμε το μέλλον που προετοιμάζουν ερήμην μας. Δε θα τους κάνουμε το χατίρι να μείνουμε αδρανείς θεατές.
Στις 10 Φεβρουαρίου θα τους αναγκάσουμε να ακούσουν τη φωνή μας.
Και μετά τι; Ακολουθεί εύλογο το ερώτημα.
Ουσιαστική και δυναμική αντίδραση της ΔΟΕ. Τέλος στη στασιμότητα και τις «χλιαρές» αντιδράσεις που προσπαθεί να επιβάλλει η πλειοψηφία της ΠΑΣΚ.
Συντονισμός με την ΟΛΜΕ και δημιουργία πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα προτάξει τα ζητήματα της εκπαίδευσης και θ ‘αποτελέσει τροχοπέδη στα αντιεκπαιδευτικά οράματα του Υπουργείου Παιδείας.
Ανάληψη δράσεων (επαφές με κόμματα και φορείς, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας) με στόχο την αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπ / κών και την αποτροπή της μισθολογικής, φορολογικής, ασφαλιστικής λεηλασίας.
Απεργιακά βήματα με προοπτική και καλλιέργεια προϋποθέσεων συνέχειας κι επιτυχίας.
Η πίστη στις δυνάμεις μας και στο δίκαιο του αγώνα μας είναι η απάντηση στο κλίμα εκφοβισμού που προσπαθούν να μας επιβάλλουν.
